4-5/10/2014: Ovinogeddon 2014: Let's play the waiting game!

Ondertussen is het vrijdag, tijd voor het main event. De inschrijvingen beginnen om 10u, dus besluiten we goed op tijd te komen om de lange wachtrijen voor te zijn, onze decklists nog te schrijven en heel misschien al eventjes bij de signerende artiesten langs te gaan voor ook daar de wachtrijen debiel lang worden. De heren Orizio en Sutfin zijn echter pas in de namiddag present, zo blijkt, zodat de dag al behoorlijk duimendraaiend begint. Om 11u30, zowat een halfuur na de aangekondigde start, worden dan eindelijk de eerste pairings bekend gemaakt en is de start van Ovinogeddon 2014 een feit! Het testen met Stifle is me niet bijzonder goed bekomen, dus speel ik mijn ouwe vertrouwde lijst met Hymn to Tourach:

 

4 Deathrite Shaman

4 Delver of Secrets

4 Tarmogoyf

1 Dark Confidant

2 True-Name Nemesis

3 Force of Will

3 Daze

3 Ponder

4 Brainstorm

4 Abrupt Decay

3 Hymn to Tourach

2 Thoughtseize

1 Sylvan Library

2 Liliana of the Veil

4 Underground Sea

2 Bayou

2 Tropical Island

4 Polluted Delta

2 Verdant Catacombs

2 Misty Rainforest

4 Wasteland

//sideboard//

2 Grafdigger's Cage

2 Submerge

3 Spell Pierce

1 Force of Will

2 Golgari Charm

2 Disfigure

1 Life From the Loam

1 Krosan Grip

1 Vendilion Clique

 

R1: VS BUG Delver, a.k.a. de mirror!: 0-2 (0-1)

 

De eerste ronde is meteen een skill-tester. Of een topdeck-tester, hangt ervanaf hoe je het bekijkt. De start die ik neem in Game 1 is verre van verkeerd. Met een T1 Ponder zet ik een T2 Delver klaar om op T3 te flippen. Het feit dat mijn tegenstander een activatie van Wasteland Stiflet, doet me niet veel. Wat vervelender is, is dat zowel mijn Sylvan Library als mijn Dark Confidant een Daze vangen. Misschien was die Wasteland nog handig geweest...We vechten wat heen en weer; ik Decay zijn Delver en hij Spell Pierce't mijn Hymn to Tourach. Maar wanneer mijn tegenstander wèl een Dark Confidant kan resolven, is het gedaan met lachen en verschijnen er op korte tijd een Tarmogoyf, Delver of Secrets en Deathrite Shaman aan de overkant, terwijl mijn eigen Tarmogoyf een Abrupt Decay te slikken krijgt. Ik kan weliswaar een verse 'Goyf spelen, maar op dat moment loop ik al te zeer achter in de race.

0-1

 

 

In Game 2 kan ik zijn Deathrite Shaman, een essentieel schaakstuk in de mirror, Daze'n, en voel me daar erg goed over. Ik kan zowaar zelfs een Confidant resolven! Helaas zijn een eigen Confidant en een opposing Tarmogoyf nogal nefast voor een levenstotaal en wordt mijn Liliana gecounterd. Als mijn tegenstander dan nog eens twee Delvers kan spelen die flippen door opeenvolgende Abrupt Decays...

0-2

R2: VS Elves: 1-2 (0-2)

Ronde 2 begint en met Elves tref ik niet echt een goede matchup. Gelukkig heb ik na sideboard een aantal krachtige wapens in de vorm van Grafdigger's Cage, Disfigure en Golgari Charm.
Game 1 begint vrij behoorlijk. Ik slaag erin een vroege Delver te flippen en mijn tegenstander behoorlijk wat schade te doen. Helaas vergeet ik de belangrijkste les die ik heb geleerd uit playtesten tegen Elves: "Hou de counter voor de spell die je effectief doodmaakt". Ik slaag er dus wel in een Glimpse of Nature te counteren en mijn tegenstander te verhinderen af te gaan, maar heb dus plots geen Force of Will meer wanneer mijn tegenstander in de laatste beurt die hij van me krijgt nèt genoeg mana bijeen kan schrapen om Craterhoof Behemoth gewoon te hardcasten en ook nog eens voldoende elfjes untapped kan houden om voor lethal aan te vallen.
0-1

Game 2 begint ideaal: een T1 Grafdigger's Cage. Ik raap weer te veel landjes, maar verhinder mijn tegenstander dankzij de Cage al te gore dingen te doen. Ik Submerge een Wirewood Symbiote wanneer mijn tegenstander me met een Nettle Sentinel aanvalt, zodat mijn Tarmogoyf plots ook groot genoeg is om de elf dood te blocken. Mijn klok slinkt wanneer de Tarmogoyf een Decay hapt en ik ben aangewezen op True-Name Nemesis en een actieve Deathrite Shaman. Een Liliana zorgt voor de extra druk die me naar winst loodst.
1-1

Ook Game 3 start ik met een Grafdigger's Cage in de openingshand. Ik slaag er initieel in de druk af te houden door een Birchlore Rangers te Disfigure'n en een Scavenging Ooze die tot vervaarlijke proporties groeit te Decay'en, maar ik verlies zelf mijn klok in de vorm van een Tarmogoyf aan een Abrupt Decay. Vreemd dat 'ie de Cage niet sloopt. Blijkbaar heeft hij geen Natural Order en is het belangrijker niet te sterven aan de Lhurgoyf. Hoedanook, ik zie plots geen nieuwe threats meer en verlies het overwicht in Deathrite Shamans. Uiteindelijk krijgt mijn tegenstander drie Deathrites actief, die, gezien de samenstelling van mijn deck, voldoende slagkracht hebben om zowel een mogelijke Tarmogoyf belachelijk klein te maken en mijn levenstotaal verbazingwekkend snel tot nul te herleiden.
1-2

R3: VS Venom Stompy: 0-2 (0-3)

 

Mijn score is niet al te super, wat zich vertaalt in een plaatsje op het terras, eigenlijk buiten de venue zelf. Mijn tegenstander is een Oostenrijker die ontzettend last-minute besloten heeft met wat vrienden in de auto te kruipen, naar Milaan te rijden voor wat Magic en dan de dag zelf nog terug te keren. Ik kan me voorstellen dat hij zich ondertussen al even bekocht voelt als wij.

 

Ik open met een Delver en zie mijn tegenstander openen met Misty Rainforest into Tropical Island. Oh, de mirror, een fijne pot Magic! Into Glistener Elf. FML. Ik probeer de elf te Daze'n, maar mijn Daze vangt zelf een Daze en de Elf ligt. Mijn Wasteland-activatie is nutteloos wanneer hij in response  Crop Rotation speelt om Pendelhaven te gaan halen. Het lange wachten en het feit dat ik al enkele weken niet al te goed in m'n hoofd zit, begint z'n tol te eisen, en ik loop m'n eigen,  nog steeds ongeflipte, Delver dood in de Glistener Elf, die gepompt wordt door de Pendelhaven. Ik moet dus on the backswing een aanval incasseren. En dankzij Pendelhaven en een dubbele Invigorate, is dat meteen dodelijk.

0-1

 

Double the vigor, double the fun!

Game 2 is simpelweg niet meer grappig. Al mijn cantrips en draws leveren maar één ding op: meer landjes. Op den duur zie ik mezelf genoodzaakt om te fetchen om m'n deck gewoon uit te dunnen. Ondertussen wordt de Liliana die ik zo snel mogelijk probeer te spelen om zijn threats in check te houden geDaze'd. Ondertussen krijg ik nog steeds geen eigen threats, maar wel een beetje removal, en houdt mijn tegenstander geen infecters over. Met het gevolg dat hij me met Dryad Arbor beats tot 5 leven brengt. BAH. Ik hardcast een Force of Will om te verhinderen dat een Sylvan Library mijn tegenstander sneller brengt wat hij zoekt, maar met alle land dat ik heb, slaag ik er nog steeds in geDaze'd te worden. Het begint wat belachelijk te worden, en ik ben enigszins opgelucht als mijn tegenstander een infecter speelt en besluit het spel te winnen "zoals dat voor Infect hoort". Zijn 1/1 beestje krijgt een Exalted trigger en wanneer ik besluit het te Disfigure'n in response op zijn gekickte Vines of Vastwood, speelt en kickt hij gewoon een tweede Vines of Vastwood. Just my luck.

Double the... Neen. Fuck dit. Ik ben hier zo ontzettend klaar mee.

R4: VS No-Show: 2-0 (1-3)

Neen, geen deck met Natural Order en Show and Tell. Net als vele andere spelers is mijn tegenstander het lange wachten blijkbaar beu en is hij vertrokken zonder te droppen. Normaal gesproken zou ik dat vreselijk onbeleefd vinden, maar vandaag heb ik er alle begrip voor en vraag ik me stiekem af waarom ik dat zelf ook niet gedaan heb. Gezien de judge vraagt te wachten tot de result slips worden uitgedeeld en vervolgens nog eens te wachten tot hij terug komt, ziet het er naar uit dat ik mezelf wel een halfuurtje zoet moet houden en begin ik Smash Bros. te spelen. God bless you, Nintendo.

Wanneer mijn result slip eindelijk wordt opgehaald, besluit ik eens te kijken hoe de rest van het team het doet. Ook Maarten staat momenteel 1-3 en zou maar wat graag z'n biezen pakken. We zijn echter fatsoenlijke jongens en nemen ons voor te blijven wachten tot Arno, die momenteel 3-0 staat, uit de running is. Ik besluit alvast aan te schuiven voor de signerende artiesten, wat me deze schoonheden oplevert:

Dany Orizio is blijkbaar een local!

 

Ook Michael Sutfin was speciaal vanuit Amerika gekomen om te signeren.

Niet geheel ten onrechte heeft blijkbaar ook Arno, die net zijn pot verloren heeft en dus 3-1 staat, meer dan genoeg van al dat wachten. Hij besluit, met zijn 3-1 record, te droppen, wat voor mij een teken is dat de organisatie zich ernstig vragen moet stellen. Als spelers met zo'n record beginnen droppen, is er iets grondig mis. Eveneens ernstig fout is het dat ik 1-3 sta en daar eigenlijk blijer mee ben dan met 3-1. Mij wordt zo'n lastige keuze tenminste bespaart, gezien ik toch al niet meer voor prijzen meespeel. We gaan terug naar het hotel om wat te rusten en, eindelijk, Magic te spelen.

Gelukkig heeft Milaan nog meer te bieden. Ik bel een van mijn vroegere studiegenoten op en we spreken af om in de Yguana een aperitivo te gaan nuttigen. Voor wie onbekend is met dit typisch Milanese concept: de aperitivo is een soort happy hour waarin je, ironisch genoeg, net méér betaalt voor je drank. Voor dat geld krijg je echter wel toegang tot een ruim buffet waar je zo vaak mag aanschuiven als je wil, zodat je in feite ook je avondeten gehad hebt. We komen wat laat aan, zodat de keuze eerder beperkt is, maar desondanks bestel ik met plezier een black russian (de white russian was weer eens niet voorradig) en vul ik mijn bordje met pasta, rijst, groentjes en allerlei andere lekkere knabbels. Ondertussen is ook mijn Italiaanse studiegenoot Francesco aangekomen en besluiten we nadien nog eventjes bij onze favoriete bruine kroeg langs te gaan om de avond met een biertje af te sluiten vooraleer we ons weer naar de metro begeven om naar het hotel terug te keren.

 

 

De nieuwe Oostenrijkse trappist. Niet met het juiste glas, maar soit.



 

Nu we hebben kunnen van Milaan en, zeker niet minder relevant, de organisatorische talenten van de Ovino-crew, besluiten we onze zondag niet kaartend door te brengen, maar de stad wat te verkennen. Het lijkt erop dat ofwel het bier, ofwel de late McDonalds Maarten niet goed bekomen is, want hij blijft vandaag ziek op hotel in z'n bed liggen. Arno en ikzelf gaan eropuit om wat inkopen te doen, en spreken in de namiddag met Francesco af voor een kleine rondleiding door de stad.

Naast de Dom is ook het Castello Sforzesco altijd een aanrader om te bezoeken.

 

 

Het is me het weekendje wel geweest. 's Anderendaags zijn we dus allemaal erg murw en keren we zonder noemenswaardige incidenten, wachttijden of vertragingen terug naar België. Het zal u allicht al opgevallen zijn, beste lezer, dat dit niet bepaald het beste toernooi van het jaar is geweest. Zelf hou ik er ook gemengde gevoelens aan over. Enerzijds was het heerlijk terug in Milaan te zijn en na enkele jaren terug af te spreken met een goede vriend daar, anderzijds was het toernooi, onze voornaamste motivatie om de reis te maken, een complete ramp. Het is jammer het verslag van zo'n uitstap negatief te moeten eindigen, maar ik kan iedereen op het hart drukken: ga niet naar Milaan voor Ovinogeddon. Spaar je geld voor betere toernooien. Nu goed. Wie weet geraak ik volgend jaar eindelijk eens op de Bazaar of Moxen...

Plusjes:

+ Vertrouwde gezichten en plaatsen na jaren eindelijk nog eens terugzien

+ Het Italiaanse eten, nooit te versmaden

+ Het reisgezelschap

+ Super Smash Bros. Voor het verdrijven van de verveling.

+ Gesigneerde kaarten, en een vette buit uit de Italiaanse boosters:

 

Glorious loot!

 



Minnetjes:

- Ovinogeddon. De rampzalige organisatie, het gebrek aan taalkennis van sommige judges: eigenlijk een echte schande. Schaam je, Ovino!

- Het feit dat de artiesten geld per handtekening vroegen. Enerzijds begrijpelijk, anderzijds du jamais vu. Op een GP is signeren immers altijd gratis.

- Ziek worden op reis. In mindere mate ikzelf, en dan vooral Maarten. Als je na zo'n slecht toernooi nog eens ziek wordt en niet eens van je verblijf kan genieten... Da's een ontzettende tegenvaller.

Thoughts? Discuss!



2-3/10/2014: Ovinogeddon 2014: A less than auspicious start

Eindelijk donderdag. De koffer is net op tijd ingepakt geraakt en de rit naar Charleroi wordt aangevat.  Khans of Tarkir is nog geen maand uit, maar toch gonst de Legacy-wereld al van de geruchten hoe krachtig kaarten als Treasure Cruise, Dig Through Time en Monastery Swiftspear zijn. Arno, Maarten en ikzelf gaan met onze eigen ogen kunnen zien wat daar allemaal van waar is, op een van de grootste Legacypodia van Europa: Ovinogeddon.

De autorit verloopt rustig en zonder al te veel problemen verschijnen we netjes op tijd aan onze gate om aan boord te gaan. Maar dan houden de dingen op met goed te gaan. Er is een klein probleem met het vliegtuig, meldt men ons. De reizigers worden vriendelijk verzocht zich naar een andere gate te begeven en eventjes te wachten, gezien we een kleine vertraging zullen oplopen.

Fast forward , 360 minuten later...

Kleine vertraging, m'n hoela. Na zes uur rondzwalpen, Gameboy spelen, muziek luisteren en playtesten in het Leffe Café van de luchthaven van Charleroi, kunnen we eindelijk vertrekken. Van ons plan om voor het toernooi eerst een namiddagje de toerist uit te hangen in de wereldstad Milaan, komt niets meer in huis. Het is stilaan 22u00 eer we inchecken in ons eensterrenhotel. Maar goed, we zijn er geraakt. We begeven ons naar het dichtstbijzijnde restaurantje en verorberen ieder een ronduit ko-los-sale pizza. Gotta love Italy.

Ondanks het feit dat Modern soms ook best een leuk formaat kan zijn, besluiten we het vrijdag kalmaan te doen en het Legacy side-event in de namiddag te spelen. Zodoende hebben we in de voormiddag nog even de kans proviand in te slaan, de Dom en de plaatselijke Burger King te bezoeken en op zoek te gaan naar een exemplaar van de nieuwe Super Smash Bros. for Nintendo 3DS voor Arno en mezelf. Omwille van de hype. En om de dode momentjes op te vullen. Hadden we toen geweten wat er ons nog te wachten stond...

De tijd vliegt en voor we het weten staan we aan de venue, een bijzonder grote en indrukwekkende ontmoetingsruimte voor spellenliefhebbers die bekend staat als de UESM, Università Europea Degli Sport Della Mente (Europese Universiteit voor Denksporten).

Indrukwekkend. De venue bestaat uit een grote centrale zaal, een cafetaria en een handvol kleinere zaaltjes die normaal aan bepaalde spellen zoals schaken of go gewijd zijn. In de inkomsthal staat een vitrine met allerhande Magic-parafernalia.

 Echte Moxen!

Het Modern main event is ondertussen al even bezig en terwijl Arno en Maarten nog even de laatste hand leggen aan hun decklist, kijk ik eens rond naar de potjes Magic die aan de gang zijn in afwachting van ons event. Dat gaat later dan voorzien van start, maar goed, we kunnen weer magiccen!

R1: VS Burn: 2-0 (1-0)
Mijn eerste play is een Deathrite Shaman, die van mijn Duitse tegenstander een Grim Lavamancer. Plots besef ik dat ik geen gunstige matchup getroffen heb. Gelukkig bestaat mijn hand uit niets anders dan goede one-drops en kan ik nog een Deathrite Shaman, een Dark Confidant en twee Delvers of Secrets neerleggen voor de Lavamancer genoeg ammo heeft om gevaarlijk te worden. Voor dat gebeurt, heb ik de Abrupt Decay. Mijn Delvers flippen vrij snel, mijn tegenstander slaagt er in mij naar  10 te brengen en probeert als last-ditch effort mij af te maken met een Price of Progress. Gelukkig heb ik speciaal voor die kaart mijn Wasteland opengehouden en kan ik mijn eigen landje in response slopen, zodat ik slechts 8 damage moet slikken in plaats van 12. De uitgestoken hand volgt.
1-0

Yuck, Burn. Niet mijn lievelingsmatchup, omdat Price of Progress doorgaans gewoon game is. De Confidant wordt dus uitgeboard, zijn bewezen diensten ten spijt. In Game 2 heb ik een hand vol counters en voel me dus vrij gerust. Ik laat een Rift Bolt passeren, maar Daze wel de Searing Blaze met Landfall op mijn Delver. Een tweede Searing Blaze wordt later gecounterd met Spell Pierce. De Force of Will die ik voor de onvermijdelijke Price of Progress wou sparen, moet ik echter wel spelen om af te geraken van een Eidolon of the Great Revel. Mijn tegenstander zit zonder gas, wat niet beter wordt wanneer ik een Liliana of the Veil kan spelen, die hem een Price of Progress, de enige kaart in zijn hand, afhandig maakt. Lucky break! Een Tarmogoyf vervoegt mijn geflipte Delver en van pure ellende cast mijn tegenstander Fireblast op zichzelf.
2-0

R2: VS Greedy BURG: 0-2 (1-1)
Ronde 2 begint al fijn. Mijn Tsjechische tegenstander heeft zelf geen dobbelstenen bij, maar heeft toch een moreel bezwaar tegen de Khans of Tarkir spindown die ik aanbied om te bepalen wie eerst gaat. Omdat ik wel snap dat deze inderdaad gerangschikt is, stel ik voor dan gewoon even of oneven te dobbelen. Ook hier wil mijn tegenstander ab-so-luut niets van weten. Uiteindelijk krijgt 'ie, na enig gezeur, een dobbelsteen van een buurman te leen. Whiny bitch.

Toegegeven, zijn deck is a thing of beauty. Op zijn Underground Sea's staan Snapcasters geschilderd, op zijn Tropical Islands Delver of Secrets. Duals verkutten is mijn ding niet, maar het ziet er wel aardig uit. Ondanks zijn ontzettend hebzuchtig deck en een mulligan naar 5, heeft mijn tegenstander altijd het correcte antwoord. Mijn Deathrite hapt Lightning Bolt en zowel mijn Delver of Secrets als Tarmogoyf krijgen een Abrupt Decay kado. Ik volg op met een nieuwe Delver en een nieuwe Deathrite, die ook geen lang leven voor zich hebben. Treasure Cruise geeft m'n tegenstander weer gas, zodat hij een eerste Liliana kan Force'n en een tweede kan Daze'n.

All answers, all the time. True-Name Nemesis lijkt het spel eventjes open te breken, maar kan niet racen met een geflipte Delver, een Vendilion Clique en een actieve Deathrite Shaman aan de overkant van het speelveld.
0-1

Ook in Game 2 mulligant mijn tegenstander naar 5, en ook nu geraakt hij daar wonderwel mee weg. Op basis van wat statistiek en zijn opmerking dat hij geen problemen heeft met one-landers, maar toch al 4 keer heeft moeten mull'en door een no-lander, ben ik ervan overtuigd dat zijn hand van 5 een eenlandshand is. Ik begin met Delver, hij met Ponder. In mijn tweede beurt sta ik voor een lastige keuze: zijn enige landje Waste'n en een Brainstorm spelen zodat mijn Delver flipt, of beide landjes gebruiken om Dark Confidant te spelen. Omdat ik er vrij zeker van ben dat mijn tegenstander op 1 landje zal aangewezen zijn terwijl ik een geflipte Delver heb, kies ik voor de eerste optie...
... Om vervolgens zelf ook een Wasteland te slikken en een spelletje manaless Magic te spelen.
Mijn tegenstander ziet na enkele beurten sneller land dan ik en Pyroblast de Delver. Mijn poging bij te benen door een Deathrite Shaman vangt bot dankzij Abrupt Decay en dankzij nog een Wasteland kan ik eigenlijk geen Magic meer spelen.
0-2

R3: VS ANT: 0-2 (1-2)
Mijn vorige tegenstander kwam ontzettend goed weg dankzij onvoorstelbaar lucky draws, dus ik ben behoorlijk geïrriteerd wanneer ik aan ronde 3 begin. Dat wordt er niet beter op wanneer mijn Russische tegenstander in Game 1 mijn counter Duress't en de beurt erna losjes afgaat met Ad Nauseam. Ugh.
0-1

Soit. Na sideboard heb ik de wapens wel die ik wil tegen Storm. Perfect winbaar, als ik niet speel als een idioot. Uiteraard is dat dan precies wat ik doe...
Toegegeven, het feit dat ik naar 4 mull en een hand moet houden met Grafdigger's Cage, Stifle een Ponder en een Goyf, was ook niet wenselijk. Met 1 land ben ik echter in business. In de tussentijd ziet mijn tegenstander mijn hand met Gitaxian Probe en Duress't hij de Cage. De Stifle is nu mijn enige levenslijn en omdat die zijn verrassingseffect kwijt is, geen bijster stabiele. Desondanks slaag ik erin een redelijk positie uit te bouwen terwijl ik steeds de Stifle openhoud, zodat mijn tegenstander die moet respecteren. Wanneer ik een Force met een blauwe kaart heb, prent ik me het plan in het hoofd dat àlles mag, behalve een spell die mij een kaart laat discarden. In deze domme overtuiging, counter ik dus ook zijn Past in Flames niet wanneer dit de enige kaart in zijn hand is. Sure enough, ik ben in staat de geflashbackte Duress te counteren. Ondertussen ben ik wel vergeten dat mijn tegenstander hopen mana heeft en, zeker niet minder relevant, twee Infernal Tutors in de graveyard.

De play laat zich raden. De eerste Tutor zoekt een Duress die mij netjes dan toch de Stifle afhandig maakt, met de tweede Tutor zoekt hij het combostuk dat hem in staat stelt voor nèt voldoende storm af te gaan. Een ontzettende misplay langs mijn kant kost me een anders zeer winbare match en hoewel het al even geleden is dat ik met Stifle heb gespeeld en ik uit deze fout heb geleerd, is het een fout die ik in de eerste plaats nooit had mogen maken.
0-2

R4: VS Miracles: 1-1 (1-1-2)
In Magic heb je nergens recht op en krijg je niets kado, maar het feit dat ik 1-2 sta terwijl ik gemakkelijk 3-0 had kunnen staan, steekt. Daarenboven zijn de eerste sporen van de Italiaanse organisatie zichtbaar en liggen we al behoorlijk achter op schema. Wie dit side event wil uitspelen, heeft nachtwerk voor de boeg.
Ondanks het feit dat ik in Italië ben, speel ik wederom niet tegen een Italiaan. Het accent van mijn tegenstander doet een Russische origine vermoeden, of een Genkse, gezien hij spreekt over "Brainshjtorm". Vieshj shjtijl! Alle gekheid terzijde, mijn tegenstander speelt ontzettend strak (zij het tergend traag) en houdt een ijzeren grip op het eerste spel. Mijn geflipte Delver hapt een Terminus, dankzij ZIJN Force of Will voor MIJN Force of Will. De Goyf die volgt, krijgt een Swords to Plowshares kado. Als ik vervolgens opvolg met Deathrite Shaman en een Delver, verschijnt er een Snapcaster die de Swords to Plowshares terughaalt voor de Deathrite Shaman. Wanneer vervolgens mijn Liliana een Spell Pierce hapt en hij er wel in slaagt een Jace te resolven (hij Daze't immers mijn gehardcaste Force of Will), is het gedaan met de pret.
0-1

Evenveel en zelfs nog meer removal in Game 2. Mijn Delver loopt in een Snapcaster, mijn True-Name Nemesis en Tarmogoyf zien een Terminus, een Deathrite Shaman wordt ploegen gestuurd, een tweede Goyf hapt NOG een Terminus en een verse Delver krijgt ook een Swords to Plowshares. Ontzettend frustrerend, maar uiteindelijk komt mijn tegenstander zonder gas te zitten  en slaag ik erin hem langzaam maar zeker (maar zeker langzaam) dood te stampen.
1-1

Hoe later op de avond, hoe trager de activaties van Sensei's Divining Top. Mijn tegenstander slaagt er wederom in mijn aanval mooi af te weren en wanneer de 50 minuten erop zitten, is al mijn hoop gevestigd op het flippen van een Delver en er nog 3 keer mee kunnen aanvallen. Helaas, de Delver flipt niet en mijn tegenstander heeft ook de Supreme Verdict for good measure. Het spel eindigt gelijk.
1-1-1

Het is ondertussen al donker buiten en met nog een heel aantal ronden voor de boeg, lijkt het niet zinnig te blijven spelen, gezien geen van ons nog in de running voor winst is. Daarenboven lijkt een goede nachtrust onontbeerlijk om een goede beurt te maken op het main event van zaterdag. We droppen, smikkelen alweer een gigantische pizza op in ons stamrestaurant en begeven ons vervolgens naar het hotel voor een goede nachtrust.