Zondagochtend, 8u. Voor de expeditie die mij vandaag wacht, zullen Birthing Pods en Kitchen Finks niet volstaan. Overwoekerde tombes, tempeltuinen en goddeloze schrijnen worden ingeruild voor exotischere locaties als ondergrondse zeeën, tropische eilanden en bayou's. Voor mijn expeditie naar het zwarte land steek ik mijn trouwe Force of Wills op zak. Because I always carry protection.
Aan de laatste handelspost die de onze beschaving scheidt van de terra incognita, het kleine treinstationnetje van Alken, ontmoet ik 's morgens in de vroegte mijn collega-avonturiers: Tom, Maarten en Maarten. Kort na vertrek vervoegen ook Steven en Benoit ons.
Na een lange reis bereiken we onze bestemming, de verloren stad die op stoffige landkaarten Charleroi genoemd wordt. Na een koffie in een plaatselijk etablissement, worden we door de leden van de stam Putain de Pays Noir, gekleed in hun traditionele rood-zwarte plunje, bijzonder gastvrij onthaald. De fabelachtige schat die we hopen buit te maken, de felbegeerde byes voor de Belgian Legacy Cup en de Bazaar of Moxen in Parijs, blijkt van heinde en verre schattenjagers, avonturiers en desperado's aangetrokken te hebben. In 6 rondes en een top 8 zullen de 52 gegadigden elkaar bestrijden voor de prijs. Vandaag speel ik BUG Delver.
Ronde 1: VS Xavier met UWR Delver: 2-1 (1-0)
Al meteen in de eerste ronde besef ik het: ik had verdomme een muskietennet moeten meebrengen. Xavier, beter bekend als Mr. All delvers, all the time, maakt in game 1 een razende vaart. Op zijn tweede beurt flipt zijn eerste Delver of Secrets, en een beurt later verandert ook zijn broertje in een Insectile Abomination. De Tarmogoyf waarmee ik hoop een kans te maken in de race, hapt een Swords to Plowshares, en hoewel ik er in slaag een Delver te verminken met Disfigure, is het kalf al lang verdronken.
0-1
Fotorealistische weergave van game 1
Tijdens het shufflen voor game 2 scheurt Xavier per ongeluk een sleeve. Delver of Secrets. All delvers, all the time. Ook in dit spel duurt het niet lang voor Xavier twee 3/2 flyers naar m'n kop stuurt. Mijn Abrupt Decay vermindert de druk, en wanneer Tarmogoyf wordt bijgestaan door een van mijn trouwe Deathrite Shamans, slaag ik erin het tij te keren en de overwinning binnen te halen.
1-1
Het derde spel begint ongelukkig voor Xavier, met een mulligan naar 5. Dat verhindert hem echter niet mijn turn 1-play, een Delver of Secrets, te dazen. Als ik mijn tegenstander er lachend op wijs dat ik blijkbaar geen plezier mag hebben met Delvers, antwoordt hij enigszins verontschuldigend dat dat nu eenmaal zijn ding is. Ook mijn turn 2-play, een Hymn to Tourach, vangt een Daze, en de Goyf die ik volgende beurt speel, wordt ploegen gestuurd. Toch slaag ik er in de loop van de volgende beurten in een betere board presence op te bouwen dan Xavier, en wanneer ik met een Abrupt Decay mijn Deathrite Shamans bevrijd van een Detention Sphere, gooit mijn tegenstander, die op 2 leven staat, de handdoek in de ring.
2-1
Ronde 2: VS ??? met Jund: 2-1 (2-0)
Voor ronde twee zit ik eindelijk eens waar ik thuishoor: op een podiumplaats. Kan niet, hoor ik u denken. Inderdaad niet. Een repairing later zit ik weer gewoon op de begane grond, tegenover een nobele onbekende met Jund. Wat het "nobele" betreft verander ik snel van mening wanneer mijn tegenstander mijn deck uitgebreid begint te pile shufflen.
In game 1 slaag ik er niet in mijn tegenstander enige schade te berokkenen. Zijn Thoughtseize en fetchlandjes brengen hem naar 16, waar hij de rest van het spel op zal vertoeven. Mijn board blijft leeg, tot ik terug in het spel probeer te klauteren met een Tombstalker. Hij speelt een Liliana, die korte metten met de Tombstalker maakt. Mijn tweede Tombstalker ontmoet een tweede Liliana, wat meteen de tweede keer tijdens dit weekend is dat de nieuwe Legendary rule mij serieus naait. Mijn board blijft leeg, zijn Goyf wordt groter, en ik bijt in het stof.
0-1
Game 2 verloopt meer volgens plan. Met mijn turn 2 Hymn to Tourach pluk ik de twee kaarten uit zijn hand die hij net niet wou verliezen: een Hymn to Tourach en een Dark Confidant. Mijn Tarmogoyf wordt hierdoor best wel erg groot en wanneer ik ook nog een Tombstalker kan spelen, is het voor mijn tegenstander uit met de pret.
1-1
Ook in Game 3 zet ik volledig in op het Tombstalkerplan. Ik krijg het even moeilijk als mijn 5/5 demon eerst voor 3 geraakt wordt door een Lightning Bolt, en vervolgens sterft door een Punishing fire vooraleer ik er een Umezawa's Jitte onder kan hangen, maar blijkbaar kan een Tarmogoyf met een Jitte evengoed een stevig pak slaag uitdelen.
2-1
Ronde 3: VS Kris Boschmans met Sneaky Show: 0-2 (2-1)
Na de tweede ronde sta ik 2-0, en begint top 8 een haalbare kaart te lijken. Helaas duren mooie liedjes niet lang en word ik in de derde rond gepaird tegen niemand minder dan de huidige Belgische Legacykampioen, Kris Boschmans. Slik. We kennen Kris als een sympathieke kerel en vandaag is dat niet anders. Ondanks de 0-2 pandoering, speel ik twee ontspannen potjes.
In Game 1 houd ik een openingshand vast die mij de optie geeft voor een aanvaardbaar aggroplan te kiezen. Achteraf gezien had ik moeten weten dat Kris Show and Tell-based combo speelde, en was een mulligan naar counterspells en discard een beter idee geweest. Maar, als ons kat een koe was geweest... Mijn aggroplan gaat net niet snel genoeg, Kris krijgt een Griselbrand op het veld, en slaagt er mede door diens lifelink in veilig buiten schot te blijven terwijl hij me rustig doodstampt.
0-1
Post-board, gewapend met 2 Spell Pierces, een Flusterstorm, een Thoughtseize en 2 Vendilion Cliques, schat ik mijn kansen hoog in. BUG heeft immers een goed track record tegen combodecks allerhande. Voor zijn levenstotaal al te drastisch zakt, wint mijn tegenstander echter de counterwar om een Show and Tell. Kris toont een van de exotischere beesten die hij tijdens zijn expedities getemd heeft, en geeft zijn kleurig tentakelbeest opdracht mijn gezicht af te bijten.
0-2
Ook in de jungle van Magic geldt dat felle kleuren doorgaans een slecht teken zijn...
... Dat, en de shitload aan tentakels.
De trend van gisteren, het verliezen van uiterst winbare matchups, zet zich ook vandaag voort. Toch heb ik me tijdens deze ronde niet op frappante fouten kunnen betrappen. Misschien moet ik toch leren te durven mullen naar betere openingshanden.
Ronde 4: VS Reinout met ANT: 1-2 (2-2)
In ronde 4 kom ik nog een exotisch dier tegen: een zebra! Geen flauw idee of Reinout, die ik al vaker heb zien judgen, ooit het bekende zwart-witgestreepte judgeshirt heeft gedragen, maar toch. Hij weet wat ik speel, ik weet wat hij speelt, en Reinout kijkt bepaald niet uit naar deze match.
Game 1 begint niet al te best voor me. Na een mulligan naar 5 ben ik gedwongen een tamelijk matige, maar uiteindelijk toch acceptabele, openingshand te houden. Ik heb een beperkt aantal controlekaarten en mijn Delver flipt niet. Zelfs wanneer ik een Tarmogoyf speel om het tempo op te drijven komt Reinout nooit echt onder druk te staan, en op 14 leven combot hij rustig uit met Tendrils of Agony.
0-1
Voor Game 2 board ik het gewoonlijke anti-combopakket in. Daarnaast komt er ook nog een Echoing Truth binnen, om de rommel van een goed getimede Empty the Warrens op te ruimen. Alles verloopt dit spel van een leien dakje. Mijn hand zit vol counters, en wanneer Reinout daar wat probeert aan te doen met een cabal therapy, leg ik de business netjes terug met een brainstorm. Met een Tropical Island en een Sunken Ruins op het veld, wijs ik Reinout erop dat dat mijn favoriete manier is om Hymn to Tourach te casten, wat ik kort daarna ook doe. Tweemaal. Terwijl ik met een Deathrite Shaman iedere beurt kleine beetjes uit zijn levenstotaal neem, speel ik ook een Liliana waardoor Reinout iedere beurt een kaart verliest. Als de ultimate van Liliana afgaat, laat ik Reinout kiezen tussen een landje en een Carpet of Flowers, gezien mijn Wastelands de rest van zijn resources al om zeep hadden geholpen. Reinout besluit het bloementapijt te houden, wat vervolgens met Echoing Truth terug naar zijn hand gestuurd wordt. De kaarten worden al snel opgeraapt.
1-1
Voor Game 3 besluit ik de Echoing Truth uit te boarden voor een Golgari Charm, die iets efficiënter afrekent met Carpet of Flowers, en Goblins net zo goed wegveegt. Game 3 verloopt op het scherp van de snee. Reinout gaat voor de Empty the Warrens, en belaagt me met een legertje groene pygmeeën onder het motto "YOLO SWAG". Ik slaag erin beestjes neer te leggen om de aanval te stoppen. Wanneer ik op 4 leven sta en met een Tarmogoyf, 2 Deathrite Shamans en een ongeflipte Delver tegenover 5 1/1 goblins sta, meen ik dat ik een aanval wel kan riskeren. Het is immers al de tweede beurt van de 5 extra beurten in time, en ik speel voor de win in plaats van de draw. YOLO SWAG blijkt te werken: Reinout speelt een Tendrils of Agony zonder storm en zet me op 2 leven, waardoor zijn 5 goblins plots voldoende zijn voor lethal. FFS.
1-2
Wow. Just... Wow. Vorige ronde was een mentale opdoffer, en veel tijd om ervan te bekomen voor ik aan ronde 5 begin, krijg ik niet.
Wanneer er in Game 1 op de tweede beurt 14 woeste groene 1/1 mannetjes uit een Empty the Warrens komen, weet ik dat ik een probleem heb.
0-1
Jaarlijks komen honderden Magicspelers zonder counterspells om in Pygmee-aanvallen.
(Bonuspunten voor wie me zegt uit welke film deze screenshot komt.)
Voor Game 2 slaag ik erin me te herpakken. Ik board de standaardcounters in, en omdat ik merk dat Jonathan meer speelt op de Empty the Warrens, 2 Golgari Charm.
In mijn openingshand zit al een van die charms, samen met een Daze en een Hymn to Tourach. Lijkt me voldoende reactievermogen. Even maak ik me zorgen wanneer Jonathan een vroege Duress kan spelen. Vreemd genoeg kiest hij ervoor de Daze weg te halen, een fout die hem het spel zal kosten. Wanneer ik enkele beurten later zijn legertje goblins tot het lijdend voorwerp maak van een ware genocide, lijkt het alsof Jonathan voor het eerst beseft wat Golgari Charm precies doet. Mijn Goyf is veel te klein om snel een einde te maken aan het spel, maar met zijn lege hand heeft Jonathan niet echt opties om me tegen te houden.
1-1
Game 3 win ik, geheel onverdiend. Dronken door het succes van de Golgari Charm, laat ik me ertoe verleiden een slechte openingshand te houden zonder counters, maar met een Tarmogoyf en een Golgari Charm en een Tropical Island en een Wasteland als enige landjes. Jonathan kan al vlug zijn combo uitspelen, en ik vervloek mijn beoordelingsvermogen wanneer ik besef dat ik de Charm niet kan casten. Het geluk is echter met de dommen, en ik topdeck een Misty Rainforest die me een zwarte manasource kan halen. Whew. Ik ontsnap alweer aan de goblins, en maak het spelletje rustig af.
2-1
Ronde 6: VS Xavier met BUG delver: 0-2 (3-3)
Top 8 is al even geen mogelijkheid meer, maar toch zou ik graag een positief nettoresultaat neerzetten op dit toernooi. Bovendien blijk ik tegen de Wanted van deze ronde te spelen: als ik Xavier versla, krijg ik alleszins nog een boostertje M14 voor de moeite. En we weten nog van gisteren wat ik zoal kan pullen uit prijzenboosters.
Het vet is echter van de soep en de vermoeidheid begint z'n tol te eisen. De BUG mirror lijkt vooral beslist te worden op landjes en Deathrites, en daar haalt Xavier al snel de overhand. Wanneer Xavier mijn Tropical Island wastet, is mijn Sunken Ruins plots waardeloos, en wanneer hij vervolgens mijn landjes van mijn Deathrite Shaman afsnoept met zijn eigen twee Deathrites, stelt mijn manabase niets meer voor. De beestjes die me het hele toernooi lang geholpen hebben, slaan me vervolgens bont en blauw.
0-1
Hoewel ik voor Game 2 onder meer een Life from the Loam binnenbreng om me minder kwetsbaar te maken voor land destruction, is dit spelletje een treurige copy-paste van Game 1. Met een Sunken Ruins op het veld speelt Xavier een Sinkhole op mijn enige dual en trekt zo de grond letterlijk onder mijn voeten vandaan. De Creeping Tarpit die ik vervolgens topdeck, verhindert me terug in de race te komen. Geen boostertje voor mij.
0-2
Het effect van een Sinkhole op een Tropical Island
Na mijn laatste ronde heb ik nog net de tijd om te zien hoe Tom, die als enige van onze auto nog een kans op top 8 maakte, zijn cruciale ronde verliest van Dredge. Uiteindelijk halen 4 van onze collega-avonturiers uit de Vlaanders top 8 (proficiat Kris, Sander, Johan en Reinout!), maar dienen ook zij de duimen te leggen tegen Sébastien Vicaire, die met de felbegeerde byes naar huis mag terugkeren.
No such luck voor onze crew uit Limburg. Met een tussenstop voor pizza in Hasselt, sluiten de beide Maartens en ikzelf het toernooiweekend af.
Het moet gezegd: de mannen van Team PPN slagen er steeds opnieuw in een bijzonder gezellig en smooth toernooi te organiseren. Bij deze nog een extra shout-out naar hen toe: verdomd goed gedaan, mannen!
Ondanks mijn pover resultaat heb ik toch een leuke dag gehad en ben ik tot enkele interessante inzichten gekomen:
1) Ik moet beter nadenken over de openingshanden die ik vasthoud. Veel beter.
2) Een conclusie die ik ook op de GPT van gisteren reeds trok: neem bepaalde matchups niet for granted.
3) Sunken Ruins en Creeping Tarpit moeten onder de loep genomen worden. T2 Hymn to Tourach spelen van een Tropical Island en een Sunken Ruins is cute, maar zoals ik in de match tegen Xavier gezien heb, zijn er risico's aan verbonden.
4) YOLO SWAG is een valabele strategie.
Ik heb vandaag twee uiterst winbare matchups verloren. In de match tegen Kris lag dat grotendeels niet aan mij, maar toch stel ik me de vraag of ik bepaalde plays niet anders had moeten doen. Wat het laatste spel tegen Reinout betreft, ben ik er zelf nog niet uit. Had ik rekening moeten houden met de Tendrils, en Goyf achterhouden om te blocken? Of was ik hoe dan ook dood aan de Tendrils, en moest ik wel spelen voor de win, zoals ik gedaan heb?
Thoughts?
Discuss!
In Charleroi is Zoo nog een deck. Gaat verdorie zelfs top 8!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten